Зверху былі ўчарашнія — ён пазнаў, — усе, хто качаўся на лагу ў дзікім клубку: Малекула, Палкоўнік, Брынза, два Бімы, Чапа, Руды, Вермут і Вілія… Воддаль іх, ля задняга борта, — Маркіз і Мірон…
Джукі тады споўз з сядзення і завыў на ўсю кабіну…
Мужчына ў клятчатай рубашцы змоўк і затармазіў. Пасля перагнуўся і адчыніў ля яго, Джукі, дзверцы:
— Убірайся з вачэй к чортавай мацеры… Ідзі! Можа, і выжывеш. Не хачу на цябе глядзець, воўча лыка. Ідзі! І схавай свой дурацкі язык…
Джукі скочыў на асфальт.
Стары самазвал рвануў з месца і стаў падымацца шашой на гару.
У кузаве ляжалі львы.
1987